O NAŚLADOWANIU

JEZUSA CHRYSTUSA

KSIĄG CZWORO

TOMASZ À KEMPIS

––––––––

LIBER SECUNDUS

Admonitiones ad interna trahentes

KSIĘGA DRUGA

Upomnienia skłaniające ku życiu wewnętrznemu

––––––

CAPUT XI.

De paucitate amatorum crucis Jesu

ROZDZIAŁ XI.

O małej liczbie miłośników Krzyża Jezusowego

1. Habet Jesus nunc multos amatores regni sui coelestis, sed paucos bajulatores suae crucis. Multos habet desideratores consolationis, sed paucos tribulationis. Plures invenit socios mensae, sed paucos abstinentiae. Omnes cupiunt cum eo gaudere, pauci volunt pro eo aliquid sustinere. Multi Jesum sequuntur usque ad fractionem panis, sed pauci ad bibendum calicem passionis. Multi miracula ejus venerantur, pauci ignominiam crucis sequuntur. Multi Jesum diligunt, quamdiu adversa non contingunt. Multi illum laudant et benedicunt, quamdiu consolationes aliquas ab ipso percipiunt. Si autem Jesus se absconderit et modicum eos reliquerit, aut in querimoniam vel in dejectionem nimiam cadunt.

1. Jezus ma teraz wielu miłośników Niebieskiego Królestwa swego, lecz mało takich, którzy by krzyż Jego dźwigać chcieli. Wielu pragnie z Nim się pocieszać, lecz mało kto gotów jest cierpieć. Wielu pragnie być towarzyszami stołu Jego, lecz mało kto chce być wspólnikiem wstrzemięźliwości Jego. Wszyscy pragną z Nim się weselić, lecz mało kto chce dla Niego cierpieć. Wielu idzie za Jezusem aż do łamania chleba, lecz mało kto aż do spełnienia kielicha męki. Wielu uwielbia cuda Jego, lecz mało kto chce ponosić zelżywości krzyża Jego. Wielu kocha Jezusa, dopóki nie spotkają przeciwności. Wielu Go chwali i błogosławi, dopóki im zsyła pociechy jakie. Skoro zaś Jezus utai się, i odstąpi ich na chwilę: natychmiast szemrzą, albo zupełnie upadają na duchu.

2. Qui autem Jesum propter Jesum et non propter aliquam suam consolationem propriam diligunt, ipsum in omni tribulatione et angustia cordis, sicut in summa consolatione, benedicunt. Et si nunquam eis consolationem dare vellet, ipsum tamen semper laudarent et semper gratias agere vellent.

2. Lecz ci, którzy Jezusa dla Jezusa, a nie dla siebie samych kochają, ci błogosławią Go równie we wszelkim utrapieniu i ucisku serca, jak wpośród największej pociechy. I gdyby nawet nigdy ich pocieszyć nie chciał, oni Go zawsze chętnie wielbić i dzięki Mu składać będą.

3. O quantum potest amor Jesu purus, nullo proprio commodo vel amore permixtus! Nonne omnes mercenarii sunt dicendi, qui consolationes semper quaerunt? Nonne amatores sui magis, quam Christi probantur, qui sua commoda et lucra semper meditantur? Ubi invenietur talis, qui velit Deo servire gratis?

3. O! jak wiele może miłość Jezusa czysta, niezmieszana, ani z miłością własną, ani z chęcią osobistych widoków! Nie sąż podłymi najemnikami ci, którzy zawsze tylko pociechy szukają? Czyż nie są większymi miłośnikami siebie samych, aniżeli Chrystusa ci, którzy zawsze przemyślają nad swoją wygodą i korzyścią? Gdzież jest ten, któryby chciał Bogu darmo służyć?

4. Raro invenitur tam spiritualis aliquis, qui omnibus sit nudatus. Nam verum pauperem spiritu et ab omni creatura nudum quis inveniet? Procul et de ultimis finibus pretium ejus. Si dederit homo omnem substantiam suam, adhuc nihil est; et si fecerit poenitentiam magnam, adhuc exiguum est; et si apprehenderit omnem scientiam, adhuc longe est; et si habuerit virtutem magnam et devotionem nimis ardentem, adhuc multum sibi deest; scilicet unum, quod sibi summe necessarium est. Quid illud? Ut omnibus relictis se relinquat et a se totaliter exeat, nihilque de privato amore retineat. Cumque omnia fecerit, quae facienda noverit, nil se fecisse sentiat.

4. Rzadko zdarza się człowiek tak duchowy, któryby ogołocił się ze wszystkiego. Albowiem, prawdziwie ubogiego w duchu i wolnego od wszelkiego stworzenia, któż znajdzie? Daleko, i aż na ostatecznych granicach cena jego (1). Choćby człowiek dał wszystką majętność swoją, jeszcze to niczym jest (2). I gdyby odbył wielką pokutę, i to mało. I gdyby posiadł wszelką naukę, jeszcze mu daleko. I gdyby miał wielką cnotę i pobożność bardzo żarliwą, jeszcze mu wiele braknie; do tej jednej rzeczy, która mu jest najpotrzebniejsza. A któraż to jest? Oto, ażeby opuściwszy wszystko, siebie opuścił, i z siebie samego zupełnie się wyzuł, nic zgoła nie zachowując z miłości samego siebie. A gdy wszystko uczyni, co wie, że czynić trzeba, niech czuje, że nic nie uczynił.

5. Non grande ponderet, quod grande aestimari possit, sed in veritate servum inutilem se pronuntiet, sicut Veritas ait: Cum feceritis omnia, quae praecepta sunt vobis, dicite: Servi inutiles sumus. Tunc vere pauper et nudus spiritu esse poterit, et cum Propheta dicere: Quia unicus et pauper sum ego. Nemo tamen isto ditior, nemo potentior, nemo liberior, qui se et omnia relinquere scit et ad infimum se ponere.

5. Niech sobie za mało waży to, co wielkim zdawać się może, lecz w uczuciu prawdy, niech się wyznaje sługą nieużytecznym, jako Prawda mówi: Gdy uczynicie wszystko, co wam rozkazano, mówcie: słudzy nieużyteczni jesteśmy (3). Wtedy dopiero będzie mógł być prawdziwie ubogim w duchu, i mówić z prorokiem: Sam jeden i ubogi jestem (4). A jednak nikt bogatszy, nikt możniejszy, nikt swobodniejszy, jako ten, który najniżej się stawi, wszystkiego się wyrzekł i zaparł sam siebie.

–––––––––––

Venerabilis Thomae a Kempis de Imitatione Christi libri quatuor. Praemissae sunt Orationes selectae et missae preces, nec non devotio viae crucis piissima. Editio stereotypa, accuratissime emendata. (Exemplar primum). Ratisbonae. Sumtibus G. Josephi Manz. 1854, pp. 102-105.

O naśladowaniu Jezusa Chrystusa ksiąg czworo, z łacińskiego przetłumaczył X. Alexander Jełowicki. Wydanie drugie. Poznań. Nakładem Księgarni Katolickiej. 1886, ss. 150-153.

Przypisy:

(1) Przyp. XXXI, 10.

(2) Pieśń VIII, 7.

(3) Łk. XVII, 10.

(4) Psalm XXIV, 16.

Cracovia MMXI, Kraków 2011

Powrót do spisu treści
DE IMITATIONE CHRISTI
O naśladowaniu Chrystusa

POWRÓT DO STRONY GŁÓWNEJ: