O NAŚLADOWANIU

JEZUSA CHRYSTUSA

KSIĄG CZWORO

TOMASZ À KEMPIS

––––––––

LIBER QUARTUS

De Sacramento Altaris

KSIĘGA CZWARTA

O Sakramencie Ciała i Krwi Pańskiej

––––––

CAPUT III.

Quod utile sit saepe communicare

ROZDZIAŁ III.

Pożytecznie jest często przystępować do Stołu Pańskiego

Vox Discipuli.

1. Ecce, ego ad te venio, Domine, ut bene mihi sit ex munere tuo, et laetificer in convivio sancto tuo, quod parasti in dulcedine tua pauperi, Deus. Ecce, in te est totum, quod desiderare possum et debeo; tu salus mea et redemptio, spes et fortitudo, decus et gloria. Laetifica ergo hodie animam servi tui, quoniam ad te, Domine Jesu, animam meam levavi. Desidero te nunc devote ac reverenter suscipere; cupio te in domum meam inducere, quatenus cum Zachaeo merear a te benedici ac inter filios Abrahae computari. Anima mea Corpus tuum concupiscit, cor meum tecum uniri desiderat.

Głos ucznia.

1. Oto, do Ciebie przychodzę, Panie, aby mi się dobrze działo z daru Twojego, i abym się uweselił świętą ucztą Twoją, którą nagotowałeś z słodkości Twej ubogiemu, Boże (1). Oto, w Tobie jest wszystko, czego tylko pożądać mogę i powinienem; Tyś mi zbawieniem i odkupieniem, nadzieją i siłą, ozdobą i chwałą. Rozwesel duszę sługi Twojego, bom ku Tobie Panie, podniósł duszę moją (2). Pragnę Cię teraz pobożnie i ze czcią przyjąć: pragnę wprowadzić w dom mój, ażebym jak Zacheusz, zasłużył na to, iżbyś mi sam błogosławił, i pomiędzy syny Abrahamowe policzył mię. Dusza moja tęskni za Ciałem Twoim, serce moje pragnie połączyć się z Tobą.

2. Trade te mihi, et sufficit; nam praeter te nulla consolatio valet. Sine te esse nequeo, et sine visitatione tua vivere non valeo. Ideoque oportet me frequenter ad te accedere, et in remedium salutis meae recipere; ne forte deficiam in via, si fuero coelesti fraudatus alimonia. Sic enim tu misericordissime Jesu, praedicans populis et varios curans languores, aliquando dixisti: Nolo eos jejunos dimittere in domum suam, ne deficiant in via. Age igitur hoc mecum modo, qui te pro fidelium consolatione in Sacramento reliquisti. Tu es enim suavis refectio animae: et qui te digne manducaverit, particeps et heres erit aeternae gloriae. Necessarium quidem mihi est, qui tam saepe labor et pecco, tam cito torpesco et deficio; ut per frequentes orationes et confessiones ac sacram Corporis tui perceptionem me renovem, mundem et accendam; ne forte, diutius abstinendo, a sancto proposito defluam.

2. Daj mi Siebie, i dosyć mi na tym. Bo okrom Ciebie, niczym jest wszelka pociecha. Bez Ciebie być nie zdołam, ani żyć bez nawiedzenia Twojego. I dlatego, potrzeba mi, abym często przystępował do Ciebie i przyjmował Cię ku ratunkowi zbawienia mojego; abym pozbawiony Niebieskiego pokarmu, nie ustał w drodze i bez sił nie upadł. Albowiem nauczając ludy i uzdrawiając niezliczone chore z rozmaitych niemocy, tak rzekłeś niegdyś Najmiłosierniejszy Jezu: Nie chcę ich opuścić głodnych, aby nie ustali w drodze (3). Teraz więc uczyń tak ze mną, o Panie! który dla posilenia i pociechy wiernych, zostawiłeś sam siebie w Najświętszym Sakramencie. Ty jesteś słodkim pokarmem duszy: a kto Cię godnie pożywa, ten staje się uczestnikiem i dziedzicem wiekuistej chwały. Mnie to zaiste, który tak często upadam i grzeszę, tak łatwo stygnę i słabieję; mnie to potrzeba, abym przez częste modły, spowiedzie i przyjmowanie świętego Ciała Twojego, odnawiał się, oczyszczał i zagrzewał w sobie ducha miłości; mnie to potrzeba, abym dłużej nie odwlekał świętego postanowienia, z bojaźni iżbym go nie zaniechał zupełnie.

3. Proni enim sunt sensus hominis ad malum ab adolescentia sua, et nisi succurrat divina medicina, labitur homo mox ad pejora. Retrahit ergo sancta Communio a malo, et confortat in bono. Si enim modo tam saepe negligens sum et tepidus, quando communico aut celebro; quid fieret, si medelam non sumerem, et tam grande juvamen non quaererem? Et licet omni die non sim aptus nec ad celebrandum bene dispositus, dabo tamen operam, congruis temporibus divina percipere mysteria, ac tantae gratiae participem me praebere. Nam haec est una principalis fidelis animae consolatio, quamdiu peregrinatur a te in mortali corpore, ut saepius memor Dei sui, dilectum suum devota suscipiat mente.

3. Zmysł bowiem i myśl serca człowieczego, skłonne są do złego od młodzieństwa swego (4): a jeśli to lekarstwo Boże nie przychodzi w pomoc, człowiek w coraz gorsze złe wpada. Święta Komunia odciąga od złego, a umacnia w dobrem. Jeśli więc teraz tak często jestem niedbały i oziębły, chociaż przystępuję do stołu Pańskiego; cóżby to było, gdybym nie przyjmował tego zbawiennego pokarmu, i tak dzielnego wsparcia nie szukał? A chociaż nie każdego dnia jestem dobrze usposobiony i przygotowany do odprawiania tak świętych tajemnic, jednakże będę usiłował, abym przynajmniej w dniach uroczystych Ciało i Krew Pańską godnie przyjmował, a przez to stawał się uczestnikiem tak wielkiej łaski. Albowiem to jest główną pociechą wiernej duszy, dopóki w ciele pielgrzymuje od Pana (5), aby często wspominając na Boga, pobożnym umysłem z Nim się jednała, a przyjmowała Go sercem gorejącym miłością.

4. O mira circa nos tuae pietatis dignatio, quod tu, Domine Deus, creator et vivificator omnium spirituum, ad pauperculam dignaris venire animam, et cum tota divinitate tua ac humanitate ejus impinguare esuriem! O felix mens et beata anima, quae te Dominum Deum suum meretur devote suscipere, et in tui susceptione spirituali gaudio repleri! O quam magnum suscipit Dominum, quam dilectum inducit hospitem, quam jucundum recipit socium, quam fidelem acceptat amicum, quam speciosum et nobilem amplectitur sponsum prae omnibus dilectis, et super omnia desiderabilia amandum! Sileant a facie tua, dulcissime dilecte meus, coelum et terra et omnis ornatus eorum; quoniam, quidquid laudis habent ac decoris, ex dignatione tuae est largitatis, nec ad decorem tui pervenient nominis, cujus sapientiae non est numerus.

4. O cudowna dobroci miłosierdzia Twojego! że Ty Pan i Bóg mój, Stworzyciel i Ożywiciel wszystkich duchów, raczysz zstępować do ubożuchnej duszy, z całkowitym Bóstwem i Człowieczeństwem Twoim, abyś głód jej uspokoił, abyś ją nasycił! O szczęśliwa i błogosławiona ta dusza, która zasługuje na to, aby Ciebie, Pana i Boga pobożnie przyjęła, i aby to przyjęcie napełniło ją weselem ducha! O jak wielkiego przyjmuje Pana, jak ukochanego wprowadza gościa, jak miłego zyskuje towarzysza; jak wiernego nabywa przyjaciela, jak pięknego i szlachetnego, nad wszystkich pożądanego, nad wszystkich miłości godnego, zaślubia Oblubieńca. O najsłodszy i najmilszy Boże mój! niechaj zamilkną przed Oblicznością Twoją, ziemia i Niebo, ze wszystkim wdziękiem i ozdobą swoją: albowiem cokolwiek w nich jest piękności i chwały, wszystko to mają z hojności Twojej, i nic nie zrówna ozdobie i chwale Imienia Twojego, a mądrości Jego nie masz liczby (6).

–––––––––––

Venerabilis Thomae a Kempis de Imitatione Christi libri quatuor. Praemissae sunt Orationes selectae et missae preces, nec non devotio viae crucis piissima. Editio stereotypa, accuratissime emendata. (Exemplar primum). Ratisbonae. Sumtibus G. Josephi Manz. 1854, pp. 298-302.

O naśladowaniu Jezusa Chrystusa ksiąg czworo, z łacińskiego przetłumaczył X. Alexander Jełowicki. Wydanie drugie. Poznań. Nakładem Księgarni Katolickiej. 1886, ss. 360-364.

Przypisy:

(1) Psalm LXVII, 11.

(2) Psalm LXXXV, 4.

(3) Mt. 15, 32.

(4) Rodz. VIII, 21.

(5) II Kor. V, 6.

(6) Psalm CXLVI, 5.

Cracovia MMXVI, Kraków 2016

Powrót do spisu treści
DE IMITATIONE CHRISTI
O naśladowaniu Chrystusa

POWRÓT DO STRONY GŁÓWNEJ: